Tarih 19.03.2009, çokda eski değil. 2 - 0 öne geçmişken, sebebini henüz bilemediğimiz* ama aradan dokuz ay geçmiş olmasına rağmen hala devam eden bu durum yüzünden, geriye yaslanıp kalemizde golleri görüyoruz. Sonuç; hamburga elendik. Resmen kanımız donmuştu, bunun başka bir tarifi yok.
Tarih 06.12.2009, daha dün. Yine sebebini bilemediğimiz* bir sebepten dolayı, 75 dakika hiç bir varlık gösteremeyen İBB Spor karşısında geriye yaslanıyoruz ve son dakikalarda golü yiyiyoruz. Sonuç; rakiplerimizin puan kaybettiği bu haftada, mutlak kazanmamız gereken bir maçta, şampiyonluk yolunda belkide çokça arayacağımız 2 puanı kaybettik.
Allahtan daha önce hamburg deneyimini yaşattılar ki bize! Bugün kanımız donmadı!
Ne oldu bu iki karşılaşmada; maçlara fena başlamamıştık, gol ve goller attık, belki çok iyi oynamadık ama yeterli skoru yakalayıncaya kadar rakiplere topu göstermedik. Sonra ne oldu; tamam biz bu maçı aldık, artık önümüzdeki maça bakalım piskolojisiyle, uyuyan rakiplerimizi uyandırdık ve üstümüze gelmesini sağladık. Her iki maçta da sonuç; hüsran.
*Sebebini bilemediğimiz şey(ler): Bu(-n-lar) her neyse taraftar olarak üzerimize düşen görevi yerine getirmemiz gerek. Bu her iki müsabakada Ali Sami Yen stadyumunda oynanıyor ve gözlerimizin önünde takımımız bizi mahçup durumda bırakıyor.
2000 ruhundan bahsediyoruz zaman zaman, benim hatırladığım o yıllarda, 75-80 dakika çok fazla sesi çıkmayan tribünlerimiz, maçların son dakikalarından öyle bir coşuyorduki; rakip takım oyuncuları atak yaparken ayakları titriyordu. Düne baktığımızda, sessiz sakin tribünler sadece hakemin yanlış yada hatalı kararlarına tepki vermek için bağırıyordu...
Yazımı bir atasözüyle bitirmek istiyorum "iğneyi kendine, çuvaldızı başkasına batır."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder